Vakbondsvrijheid niet gegarandeerd

Vakbondsvrijheid is volgens de wetgeving in Indonesië gegarandeerd. Maar in realiteit is dit heel wat anders. We hebben dit aan de lijve kunnen ondervinden. Onze groep was in Semarang (een alternatief programma voor Jogjakarta, dat niet kon doorgaan omwille van de vulkaan Merapi). Daar hadden we een ontmoeting met de leden van FKUI, de vakbondsfederatie van de bouw, de informele werkers en de publieke sector. Zij vertelden ons over hun straatvegers. Ze organiseren de mensen die de straten opkuisen. De meeste van de straatwerkers zijn boven de 50 jaar. Oudere mensen die geen geld hebben en op deze manier geld proberen te verdienen. Ze werken voor een bedrijf dat een contract heeft met de lokale overheid. Het lokale minimumloon in Semarang is 960.000 rupiah (ongeveer 77 euro) per maand. Maar het bedrijf vindt dat oude mensen niet meer in goeie gezondheid zijn en daarom geen recht hebben op het minimumloon. Soms verdienen ze slechts 360.000 rupiah (30 euro) per maand. Ze krijgen geen contract en dus kunnen ze deze overtreding ook niet aanvechten. De vakbond probeert dit aan te klagen bij de lokale overheid, maar die wil niet luisteren naar hun bezorgdheden. Protesteren heeft hier niet veel zin, want dan zijn ze hun job sowieso kwijt en staan er honderden anderen te wachten om de job in te vullen. Dit probleem kaartte de vakbond bij ons aan. Gedurende deze babbel kwam de politie en enkele militairen een kijkje nemen in de bijeenkomst in de zaal. Dit is tegenwoordig dagelijkse kost. Als de vakbond een bijeenkomst organiseert moeten ze dit aan de politie laten weten en goedkeuring vragen. Duidelijk geen vrijheid van vereniging dus... Onze vergadering werd plots onderbroken door de inlichtingendienst, de politiedienst en uiteindelijk ook de immigratiedienst. Deze waren enorm intimiderend, praatten zelfs niet met ons, maar alleen over ons...We hebben het aan de stok gehad met de immigratiedienst die van mening was dat wij in een dergelijke meeting niet aanwezig mochten zijn. Na intimidaties en pogingen tot het verkrijgen van omkoopgeld van ons, is de zaak uiteindelijk na een 8 tal uur onderhandelen opgelost en zijn we vroeger uit Semarang moeten vertrekken. Ondertussen zijn we weer in Jakarta, waar de vakbond wel vrijer zijn werk kan doen, maar we blijven wel met een wrang gevoel achter. Onze partners in Semarang moeten dagelijks in deze moeilijke realiteit proberen de arbeids-en levensomstandigheden van de gewone mensen te verbeteren en toch blijven ze gedreven voortdoen. Respect hiervoor....
Vandaag brengen we in Jakarta een bezoek aan de Internationale Arbeidsorganisatie, we zullen eens horen hoe zij op internationaal vlak de problemen willen aanpakken. En daarna gaan we de oude stad bezoeken. We zijn benieuwd!
Groetjes,
Groep 1