Op School in Samarinda

We komen stilaan aan het einde van onze afzonderlijke verblijven in de regio. We zijn ondertussen al veel ervaringen rijker. We bezochten een mijn, een houtfabriek en verschillende scholen. Schrijnend is het statuut van een groot deel van de leerkrachten hier. Ze zijn onderbetaald, ze zijn vaak het slachtoffer van corruptie omdat de toelagen vaak uitbetaald worden aan de scholen en niet rechtstreeks aan hen. De vraag naar leerkrachten is hier enorm groot. Dankzij de vakbond Fesdikari (de onderwijscentrale van KSBSI) werd na een dag staking de maandloon quasi verdubbeld. De vraag naar gespecialiseerde leerkrachten is enorm groot. Het leerlingenaantal per klas is vaak meer dan 35. Bij gebrek aan klaslokalen gaan de leerlingen in twee shiften naar school. De eerste shift van 7u tot 13u en de tweede shift van 13u30 tot 17u30. Na tien jaar werd eindelijk een nieuw schoolgebouw geopend met onder andere een zeevaartopleiding. Daarvoor waren ze ondergebracht in een lagere school waar zelfs de banken te klein waren voor de jongeren om aan te zitten. De tweede school die we die dag bezochten, gaf beroepsonderwijs onder andere automechaniek en auto-elektronica. Dit is te vergelijken met beroepsonderwijs bij ons. Vandaag werden we ontvangen op het stadhuis van Samarinda door de burgemeester himself . Hij is van de democratische partij, hij was een echte volksmens en belooft te investeren in projecten met ouderen en mensen met een beperking. De mensen met een fysieke beperking die we tot nu toe zagen, waren steeds bedelaars. Dit geeft duidelijk aan hoeveel nood er nog is om zorg op te zetten voor deze groep mensen. Voor ouderen zal hij 6 centra oprichten en hij is geïnteresseerd in de werking van Okra.
De burgemeester heeft een ambitieus programma. Hopelijk kan hij dit realiseren!


Groep 3 in Kalimantan