Op de terugreis

Na nog enkele interessante dagen en een ontroerend afscheid, zijn we aan onze terugreis begonnen. We wachten in Abu Dhabi op onze vlucht naar Brussel. Daar zullen we tegen half 8 onze familie, vrienden en collega's terugzien...
Groetjes

Vakbondsvrijheid niet gegarandeerd

Vakbondsvrijheid is volgens de wetgeving in Indonesië gegarandeerd. Maar in realiteit is dit heel wat anders. We hebben dit aan de lijve kunnen ondervinden. Onze groep was in Semarang (een alternatief programma voor Jogjakarta, dat niet kon doorgaan omwille van de vulkaan Merapi). Daar hadden we een ontmoeting met de leden van FKUI, de vakbondsfederatie van de bouw, de informele werkers en de publieke sector. Zij vertelden ons over hun straatvegers. Ze organiseren de mensen die de straten opkuisen. De meeste van de straatwerkers zijn boven de 50 jaar. Oudere mensen die geen geld hebben en op deze manier geld proberen te verdienen. Ze werken voor een bedrijf dat een contract heeft met de lokale overheid. Het lokale minimumloon in Semarang is 960.000 rupiah (ongeveer 77 euro) per maand. Maar het bedrijf vindt dat oude mensen niet meer in goeie gezondheid zijn en daarom geen recht hebben op het minimumloon. Soms verdienen ze slechts 360.000 rupiah (30 euro) per maand. Ze krijgen geen contract en dus kunnen ze deze overtreding ook niet aanvechten. De vakbond probeert dit aan te klagen bij de lokale overheid, maar die wil niet luisteren naar hun bezorgdheden. Protesteren heeft hier niet veel zin, want dan zijn ze hun job sowieso kwijt en staan er honderden anderen te wachten om de job in te vullen. Dit probleem kaartte de vakbond bij ons aan. Gedurende deze babbel kwam de politie en enkele militairen een kijkje nemen in de bijeenkomst in de zaal. Dit is tegenwoordig dagelijkse kost. Als de vakbond een bijeenkomst organiseert moeten ze dit aan de politie laten weten en goedkeuring vragen. Duidelijk geen vrijheid van vereniging dus... Onze vergadering werd plots onderbroken door de inlichtingendienst, de politiedienst en uiteindelijk ook de immigratiedienst. Deze waren enorm intimiderend, praatten zelfs niet met ons, maar alleen over ons...We hebben het aan de stok gehad met de immigratiedienst die van mening was dat wij in een dergelijke meeting niet aanwezig mochten zijn. Na intimidaties en pogingen tot het verkrijgen van omkoopgeld van ons, is de zaak uiteindelijk na een 8 tal uur onderhandelen opgelost en zijn we vroeger uit Semarang moeten vertrekken. Ondertussen zijn we weer in Jakarta, waar de vakbond wel vrijer zijn werk kan doen, maar we blijven wel met een wrang gevoel achter. Onze partners in Semarang moeten dagelijks in deze moeilijke realiteit proberen de arbeids-en levensomstandigheden van de gewone mensen te verbeteren en toch blijven ze gedreven voortdoen. Respect hiervoor....
Vandaag brengen we in Jakarta een bezoek aan de Internationale Arbeidsorganisatie, we zullen eens horen hoe zij op internationaal vlak de problemen willen aanpakken. En daarna gaan we de oude stad bezoeken. We zijn benieuwd!
Groetjes,
Groep 1

Op School in Samarinda

We komen stilaan aan het einde van onze afzonderlijke verblijven in de regio. We zijn ondertussen al veel ervaringen rijker. We bezochten een mijn, een houtfabriek en verschillende scholen. Schrijnend is het statuut van een groot deel van de leerkrachten hier. Ze zijn onderbetaald, ze zijn vaak het slachtoffer van corruptie omdat de toelagen vaak uitbetaald worden aan de scholen en niet rechtstreeks aan hen. De vraag naar leerkrachten is hier enorm groot. Dankzij de vakbond Fesdikari (de onderwijscentrale van KSBSI) werd na een dag staking de maandloon quasi verdubbeld. De vraag naar gespecialiseerde leerkrachten is enorm groot. Het leerlingenaantal per klas is vaak meer dan 35. Bij gebrek aan klaslokalen gaan de leerlingen in twee shiften naar school. De eerste shift van 7u tot 13u en de tweede shift van 13u30 tot 17u30. Na tien jaar werd eindelijk een nieuw schoolgebouw geopend met onder andere een zeevaartopleiding. Daarvoor waren ze ondergebracht in een lagere school waar zelfs de banken te klein waren voor de jongeren om aan te zitten. De tweede school die we die dag bezochten, gaf beroepsonderwijs onder andere automechaniek en auto-elektronica. Dit is te vergelijken met beroepsonderwijs bij ons. Vandaag werden we ontvangen op het stadhuis van Samarinda door de burgemeester himself . Hij is van de democratische partij, hij was een echte volksmens en belooft te investeren in projecten met ouderen en mensen met een beperking. De mensen met een fysieke beperking die we tot nu toe zagen, waren steeds bedelaars. Dit geeft duidelijk aan hoeveel nood er nog is om zorg op te zetten voor deze groep mensen. Voor ouderen zal hij 6 centra oprichten en hij is geïnteresseerd in de werking van Okra.
De burgemeester heeft een ambitieus programma. Hopelijk kan hij dit realiseren!


Groep 3 in Kalimantan

Over vakbonden en vissen

Gisteren zijn we met groep twee na een vrij lang verblijf op de luchthaven van Jakarta en na een vlucht van bijna twee uur angekomen in Medan op het eiland Sumatra. Meteen heel andere indrukken hier: het verkeer lijkt zowaar ordelijk, vergelijkbaar met Jakarta of Bandung!
Deze morgen was het vrij vroeg opstaan. Om half zeven gingen we op weg naar de havan van Medan. Aan een kleine kaai van gammele planken lagen verschillende kleine vissersboten. Zo ook de KOBULAT I en II van onze Indonesische vakbondspartner KSBSI. Met dit kleinschalige socia-economische project trachten ze werk en zo een inkomen te voorzien voor een aantal werkloze vissers. Als de golven niet te hoog zijn, varen twee ploegen van respectievelijk zeven en acht vissers uit om vis te vangen. Bij een goede vangst brengen zij per boot en per dag vijfhonderd kg vis aan land. De opbrengst, zo'n 300.000 Rupiah of ongeveer 25 euro, wordt verdeeld in 11 delen: 1 deel voor elke visser, 1 voor de vakbond, en 2 delen worden opzij gezet voor wanneer er herstellingen aan de boot nodig zijn. Bij een slechte dag daarentegen, bedraagt de vangst amper 5 à 10 kg, met amper enig inkomen tot gevolg. Als je dan weet dat 1 kg rijst op de markt in Medan zo'n 7000 Rupiah kost...
Bij hoge golven of een wilde zee, wanneer de vissers niet kunnen uitvaren, is er helemaal geen inkomen voor de vissers. Een aantal onder hen proberen dit te compenseren door te gaan werken op de vissersboten, en de rest zoekt een andere manier om te overleven. Zo vervoert Zeini, de visser die we ontmoeten, van 6u 's ochtends tot 6u 's avonds mensen met zijn Petsja (een soort van Riksja) om zichzelf en zijn gezin van een inkomen te voorzien.
Het is moeilijk overleven voor de coöperatieve, die moet opboksen tegen de harde concurrentie van de grote vissersboten. Zij kunnen immers dieper in zee gaan, betere vis vangen, en zijn uitgerust met katrollen om hun netten op te halen. Iets waarvan het KOBULAT-project ook droomt...
KSBSI probeert ook de vissers op de grote boten te organiseren in de vakbond. Nog maar zes maanden zijn ze hier in de haven van Medan actief, en nu al wisten ze 300 leden te werven! Op die manier willen ze de vissers toegang geven tot sociale zekerheid, hen vormen over hun rechten en hen leren onderhandelen over hun loon.
Nog maar 10.30u 's ochtends was het, toen we de haven verlieten, op weg naar het regionaal kantoor van KSBSI in Medan. Daar stond ons een interessante uitwisseling te wachten, over vakbondswerk in Indonesië en België, over de rol van de overheid in het sociaal overleg, over minimumlonen en korte termijncontracten, die werkgevers in staat stellen de arbeiders te ontslaan wanneer het hen uitkomt, zonder pardon, laat staan een vergoeding... De strijd voor waardig werk wordt hier dagelijks gestreden. In moeilijke omstandigheden, die we ons amper kunnen voorstellen in België.

vele groeten uit Medan,
Miel en Gijs

Singer naaimachines

Na een spannende rit met 3 minibusjes arriveren we in een naaiatelier, opgericht door de vakbond KSBSI. We bevinden ons middenin een sociaal economie project. Na de crisis werden veel werknemers werkloos. De werknemers sloegen de handen in elkaar en konden met de steun van KSBSI aan de slag in een eigen naaiatelier. In dit project werken de mensen in goede arbeidsomstandigheden. Ze krijgen het minimumloon en werken duidelijk onder minder druk dan de arbeidsters in (de meeste) grote kledingfabrieken. Het project is een jaar jong en is nog zeer kleinschalig. Momenteel werken er 2 à 3 werknemers permanent. Als er grote bestellingen zijn, worden er extra werknemers voor die bestelling aangeworven. Als de zaken goed gaan, krijgen de mensen een maandloon uitbetaald aan het wettelijk minimumloon. Als er weinig bestellingen zijn, zijn ze echter genoodzaakt om de werknemers per stuk uit te betalen.

Dit naaiatelier heeft niet de bedoeling om grote winsten te maken, wel om rond te komen natuurlijk. Hopelijk lukt het om op termijn wél winst te maken zodat hun ambitie om een vormingscentrum op te richten ook waargemaakt kan worden. KSBSI hoopt op die manier meer mensen meer kansen te geven op de reguliere arbeidsmarkt. Bedrijven vragen immers geschoolde arbeidskrachten.

We vroegen aan één werkneemsters hoe zij hier terecht kwam: "Ik heb hier gewoon gesolliciteerd en had de juiste vaardigheden om aan de slag te gaan. Vroeger had ik geen werk, en nu hebben zowel mijn man als ik een job zodat we rondkomen."

Garteks en KSBSI laten hier regelmatig T-shirts maken en maken zo promotie voor dit atelier. Wie weet kunnen wij via onze leveranciers van schone kleren ook promotie maken voor dit atelier?

wij waren alvast overtuigd!

Morgen vertrekken we in 3 groepen naar verschillende provincies. Een groep gaat naar Semarang in plaats van Jogjakarta, dit zal heel wat veiliger zijn en er is reeds een alternatief programma voorzien, dat heel interessant lijkt. Groep 2 gaat naar Medan en groep 3 gaat naar Kalimantan. We kijken er alvast naar uit en jullie horen er vast nog van...

Groetjes,
Leen

Allen naar C&A of H&M

Hoogtepunt van de dag : bezoek aan een textielfabriek in Bandung die werkt voor o.a. C&A, H&M en Street One.

De Schone Klerencampagne heeft hier duidelijk zijn vruchten afgeworpen. De arbeidsomstandigheden zijn er vrij behoorlijk. Het minimumloon wordt gerespecteerd, maar dat volstaat zeker niet om een menswaardig bestaan te leiden.

Voldoende werk aan de winkel voor de vakbonden om te blijven vechten voor een hoger minimumloon!!!

Noel en Ann

Alternatief programma wegens Merapi

Hallo allemaal,

Gisteren stelde Gijs iedereen op het thuisfront gerust: momenteel zitten de ervaringsreizigers nog ver van de vulkaan of de tsunami. Enkele andere collega's van Wereldsolidariteit zitten momenteel wel in de buurt van de vulkaan (Jogjakarta) voor een seminarie en ook met hen is alles in orde. Maar ze waarschuwden ons zojuist wel rond de situatie ter plekke - straten liggen onder vulkaanstof en de luchthaven van Jogjakarta is momenteel gesloten - waardoor besloten werd om het programma van de ervaringsreis lichtjes aan te passen. Normaal gezien zouden de ervaringsreizigers zich zondag opsplitsen in drie groepjes, waarvan er ééntje naar Jogjakarta zou gaan. Het heeft echter geen zin om problemen te gaan opzoeken in Jogjakarta, dus werd besloten om een alternatief programma uit te werken voor dat groepje. Onze K-SBSI-vrienden zijn daar nu volop mee bezig. We horen binnenkort wel meer daarover. In ieder geval hoeft niemand zich zorgen te maken: de ervaringsreizigers blijven ver weg van de vulkaan!
Groetjes vanuit Wereldsolidariteit in Brussel